Beste Bram. Wat ontzettend leuk dat je met De Kikker in gesprek wil. Je zult voor velen een bekend gezicht zijn, maar ik ben benieuwd of ze meer over je te weten gaan komen na het lezen van dit artikel.
Zou je jezelf willen introduceren aan de lezer: wie is Bram Feenstra?
Bram Feenstra is een doodgewone jonge oude man die inmiddels de 80 jaar heeft bereikt. Geboren in Amsterdam en nu zestien jaar woonachtig in Amstelveen.
Voor degenen die het nog niet weten: wat is jouw rol binnen de vereniging?
Mijn taak binnen de vereniging is wedstrijdsecretaris, een veelzijdige functie waar ik bovendien veel tijd insteek. Een voetbalseizoen is opgesplitst in twee delen en bestaat uit een voor- en een najaar competitie. Bij de junioren verloopt dat weer in 4 fases. De KNVB dropt alle wekelijkse wedstrijden in Sportlink verdeeld in een voor- en najaar competitie. Op mijn beurt zorg ik er weer voor dat alle thuiswedstrijden een plekje krijgen verdeeld over de vier velden die Amstelveen Heemraad tot haar beschikking heeft. Vanwege het grote aanbod van wekelijkse wedstrijden zijn we genoodzaakt een verdelingen systeem te hanteren. Een andere bijkomstigheid tijdens een wedstrijddag is ook de toewijzing van de kleedkamers. We kunnen een wedstrijd niet laten beginnen als er geen kleedkamer vrij is. Een combinatie samenstellen van wedstrijd, toewijzing kleedkamer en aanvangstijd laten mij nog wel eens vele puzzelstukjes doen oplossen. Het moet allemaal kloppen, een foutje over het hoofd zien kan grote gevolgen met zich meebrengen. Naast het indelen van de velden kan iedere train(st)er/coach of leid(st)er in samenspraak bij mij aankloppen voor een wedstrijdwijziging in datum en/of aanvangstijd. Voor thuiswedstrijden kunnen we dat zelf regelen, maar voor uitwedstrijden kan dat enkel en alleen via een verzoek in Sportlink. Wijzigingen kunnen uitsluitend behandeld worden zeven dagen vóór de wedstrijddatum voor zowel thuis- en uitwedstrijden. Over het algemeen zijn dit werkzaamheden die ik thuis kan doen en daarmee onopvallend voor diegene die het interesseert. Op de wedstrijddag zelve, ja dan ben ik nadrukkelijk aanwezig.
‘s Morgens om 6:45 uur kom ik aan om de hekken te openen. Het fijnste moment van de dag, alles nog heerlijk rustig. Daarna begin ik met de werkzaamheden dat op een ritueel lijkt. Pionnen afpassen om kwartvelden te creëren, limonadekannen in het rek plaatsen en bekers uittellen, koffiezetten voor de receptionistes en de fotograaf, televisies aanzetten die onze sponsors in beeld brengen maar ook het verenigingsnieuws weergeven. Als dat allemaal gedaan is, komen de pupillen het complex oplopen wat soms enorm hectisch kan zijn. Om 9:00 uur zijn er dan al dertien teams hun krachten aan het meten in het voetbal. Daar komt nog bij de opleiding van de mini-pupillen en het team van de G-Force. Vervolgens is mijn dag uiteenlopend. Ik kan dan uitslagen verzamelen en deze registreren bij de KNVB. Een helpende hand bij onze fotograaf om een Pupil van de Week blij te maken. Veelal zijn Bas van Leeuwen en ik zo een hele dag bezig vragen te beantwoorden en een helpende hand voor Jan en alleman. Het is te veel om op te noemen.
In het interview dat De Kikker had met Frans Veen gaf hij aan dat ik zonder enige twijfel moest langsgaan bij Bram Feenstra. Dit vanwege jouw perspectief op de vereniging met je bestuurlijke ervaring en de prima aansturing richting jouw kleinzonen. Kun je de lezer meenemen in wat Frans daar precies mee bedoelt?
Ja, ik weet precies wat Frans daarmee bedoelt. In de eerste plaats probeert hij hiermee aan te geven met welke positieve eigenschappen ik binnen de vereniging bezig ben. Ik ben daar niet mee geboren hoor. Toen mijn zoon negen jaar werd zijn we een keer op zoek gegaan naar wat ontspanning voor hem en later ook voor onze dochter. We kwamen terecht bij een grote Amsterdamse speeltuinvereniging Henrick de Keijser genaamd waar allerlei activiteiten werden ontplooid. Mijn zoon wilde graag meedoen met modelbootjes bouwen. Het leuke daarvan was dat als de boot helemaal klaar was, dan kon hij daarmee wedstrijdvaren op o.a. de Bosbaan en mooie trofee’s winnen. Maar voor het zover was wisten de mensen bij de speeltuinvereniging mij over te halen om medewerker te worden. Ik ben daar ook nooit meer vanaf gekomen moet ik zeggen. Van gewone medewerker werd ik plots voorgedragen tot secretaris. Roerige tijden braken aan voor de Amsterdamse speeltuinverenigingen, zij moesten stuk voor stuk zelfstandige verenigingen worden mede door de komst van de deelraden. Het overkoepelend orgaan, Amsterdams Speeltuin Verbond was daarmee monddood gemaakt en had verder geen bestaansrecht meer. Vanaf dat moment ging ik als voorzitter verder door ontstane situaties bij de speeltuin. In mijn belevenis is er toen in mijn leven heel veel veranderd. Ik moest nu delegeren, gesprekken voeren met o.a. de deelraad voor subsidie, vergaderingen voorzitten en ja ik moest ook aan mijzelf werken. Nu weet iedereen ook waar ik die harde stem van heb overgehouden. Als ik eraan terugdenk waren dat mooie tijden, en dat heeft me gemaakt tot een perfectionist, alles nalopen tot in de puntjes. Bestaande activiteiten weten op te waarderen tegen het professionalisme aan. Samenwerking zoeken met andere verenigingen om je doelen te bereiken. We hebben zelfs bekende dansscholen bereid gevonden om de samenwerking aan te gaan. Toch was het voor mij blijkbaar nog niet genoeg. Mijn vrouw en ik kochten een tuinhuis en ook bij die vereniging, je kan het raden, werd ik gestrikt voor de functie secretaris wat ik 7 jaar heb volbracht. Na bijna 30 jaar vrijwillig actief te zijn geweest vond mijn penningmeester en ikzelf het wel welletjes, ik wilde zelf ook nog wat van vrije tijd en mijn tuinhuis genieten. Maar waar ik nooit rekening mee heb gehouden kon toch gebeuren. Twee jaar na mijn aftreden bij de speeltuin was er geen speeltuinvereniging meer. Wat ik hiermee zeggen wil is dat je altijd je schouders eronder moet blijven zetten, wil het een succes blijven. Frans heeft het ook nog over de aansturing van mijn kleinzoons Giovanni en Moreno, beide verenigingsscheidsrechters bij Amstelveen Heemraad. Niet alleen mijn kleinzoons, maar inmiddels zijn er meerdere jeugdige scheidsrechters waaronder ook een meisje, waar we op mogen rekenen. Het zijn er weliswaar nog steeds niet genoeg, het gaat wel de goede richting op. Hoe krijg je dat voor elkaar? Ik houd ze simpelweg voor dat wat ik zelf bij de verenigingen met name heb geleerd “je eigen ontplooien”. Dat doe je bijv. om scheidsrechter te worden. Je leert leiding te geven, soms bemiddelen bij onenigheid, snelle besluiten nemen en ook hier weer dat je aan jezelf kan werken. Wil je je die eigenschappen machtig maken dan is dat bij uitstek het meest geschikte moment om dat bij Amstelveen Heemraad op te doen. “Elke prestatie begint met de keuze het te proberen!”
Je was één van de drie genomineerden voor de verkiezing Vrijwilliger van het Jaar 2022. Een mooie en terechte uitverkiezing. Zijn er nog dingen of taken die je ambieert binnen de vereniging?
Dat is een leuke vraag waar ik bescheiden nee op ga antwoorden. Neemt niet weg dat ik er nog steeds niet vies van ben om mee te denken of dingen wil regelen. Inspringen en meehelpen daar waar het kan zal ik altijd blijven volhouden. Vaak trek ik ook dingen zelf naar mij toe en als ik vervolgens iets signaleer en het lijkt een probleem te gaan worden probeer ik het snel op te lossen.
Naast de werkzaamheden die je doet voor de vereniging, blijft er ook tijd over die je aan andere dingen besteed. Wat doe jij graag in je vrije tijd?
In mijn vrije tijd speel ik graag een beetje muziek op het keyboard. Dat doe ik al een poosje vanaf mijn jeugdige jaartjes. Dat is begonnen met een blokfluitje en een mondharmonica. Daarna kwam er een accordeon en nog later 2 keyboards. Spelen doe uit mijn hoofd en lees dus weinig muziek. Als ik vroeger van mijn werk een beetje gestrest thuiskwam kon ik dat fijn op dat apparaat af reageren. Helaas kom ik er nu weinig aan toe omdat mijn bezigheden op dit moment meer uitgaan naar Amstelveen Heemraad. Naast de werkzaamheden bij Amstelveen ben ik ook een familiemens. Ook hier weer hetzelfde verhaal, het schiet er wel eens bij in om daar aandacht aan te geven. Maar als die contacten te lang gaan duren dan bellen we elkaar en dan maken we tijd om elkaar te ontmoeten.
Je bent via jouw kleinzoon Giovanni in aanraking gekomen met onze vereniging. Op jonge leeftijd was hij actief als voetballer en scheidsrechter. Hoe zag jouw jeugd eruit en wat deed jij toen allemaal?
Aan die tijd wil ik niet graag herinnerd worden. Ik ben geboren halverwege de oorlog 40-45 en heb in de naoorlogse jaren alleen maar armoede ondervonden. Ik was lang, mager en had last van astma en bronchitis. Mijn schooljaren heb ik doorgebracht op de 1ste Openluchtschool in Amsterdam. Ik kreeg daar buiten de lessen om het ontbijt, middag- en avondeten. De klaslokalen waren aan één kant zonder muur zodat de vogeltjes binnen konden vliegen. ’s Middags was het verplicht ander halfuur op een bridge in de buitenlucht te slapen. De winterdag kon het extreem koud zijn, gepakt in dikke jassen, voeten in een voetenzak zaten wij te leren. Als dertienjarig jochie werd ik door mijn ouders erop uitgestuurd om geld te verdienen waar ikzelf nooit iets van terug zag. Na mijn schooljaren moest ik mijn handen zo duur mogelijk verkopen om geld te verdienen voor het gezin. Zelfs toen ik het land moest dienen kregen mijn ouders geld van defensie omdat ik zogezegd kostwinner was. Al het nare laat ik maar achterwege maar zo ging dat vroeger allemaal. Ik heb ervan gemaakt wat ik ervan kon maken, was veel van huis en veelal te vinden bij mijn familie om de beslommeringen van thuis te ontlopen. Al met al is dat misschien ook de reden dat ik het verenigingsleven een warm hart toedraag.
Het verenigingsleven stroomt door je lijf! Inmiddels ben je ook al acht jaar vrijwilliger bij Amstelveen Heemraad. Wat zijn in die tijd jouw mooiste herinneringen bij de vereniging?
Ik heb alleen maar mooie herinneringen bij Amstelveen Heemraad. Als ik zaterdags na alle werkzaamheden om 19:00 uur thuiskom heb ik een voldaan gevoel. Dan kijk ik de dag nog weer even terug en bedenk je dat het allemaal weer vlekkeloos is verlopen. In mijn beleving kan ik dingen doen wat ik na het speeltuinleven een poosje heb moeten missen. Vooral lachende kinderen zag ik terug toen ik bij Amstelveen kwam, helemaal ten top was het tijdens de Corona periode. Samen met Bas hebben we het mogelijk gemaakt dat we iedere zaterdag klaar stonden om de jongelui te ontvangen. Niet één zaterdag hebben ze gemist om onderlinge partijtjes te kunnen voetballen en zeker de moeite waard om dat nog eens aan te halen. Maar als het erop aan komt springt er wel één ding bovenuit. De nominatie van Vrijwilliger van het Jaar was voor mij een complete verrassing. Dat anderen het zijn geworden vind ik helemaal terecht, maar ik heb de waardering zeker gevoeld.
Bij wie zou de Kikker nog echt eens moeten langsgaan? En wat zou je van diegene willen weten?
Ik zou de volgende keer wel eens Dik van Leeuwen willen horen. Volgens mij moet die man ook veel kunnen vertellen hoe hij elke week de mini’s aan zich weet te binden. We zien bijna wekelijks dat het beschikbare veld te klein wordt. Ongetwijfeld heeft hij veel te zeggen en waar ik zo benieuwd naar ben is waar en hoe hij altijd maar trainers vandaan haalt?