Beste Henk. Jij bent de twaalfde gast die met de Kikker in gesprek gaat. En niet geheel zonder reden, want jij bent onze kersverse voorzitter. Je benoeming vond plaats tijdens de ledenvergadering op 11 december. De Kikker vindt het vlak voor de winterstop dan ook het perfecte moment om met jou te praten over jouw dagelijks leven, herinneringen en jouw visie binnen onze vereniging.
Introduceer eens jezelf: wie is Henk Hoeksema?
Ik ben 41 jaar en ben geboren en getogen in Amstelveen. Ik woon nu in de wijk Waardhuizen met mijn vrouw Nienke, mijn dochter Nora van 9 jaar, en zoons Arnoud & Tobias van 8 en 5 jaar. In het dagelijks leven ben ik directeur/eigenaar van Builders & Performers, een bedrijf gespecialiseerd in software ontwikkeling voor de zakelijke sector. Ik ben hier voornamelijk verantwoordelijk voor de commerciële activiteiten en dagelijkse operatie. Naast het gezin, werk en voetbal ben ik ook enthousiast zeiler.
Ik denk dat er maar een aantal mensen binnen de vereniging een beeld hebben hoe jouw jeugd eruit heeft gezien. Zou je met ons willen delen hoe die tijd eruitzag en hoe je die periode hebt ervaren?
Ik ben opgegroeid in een hecht gezin als middelste met twee broers, in de destijds nieuwbouwwijk Waardhuizen in Amstelveen. Dit was een wijk vol met jonge kinderen waarvan de meeste kinderen redelijk van dezelfde leeftijd waren. Ik heb mijn jeugd als compleet zorgeloos, plezierig en met veel vrijheid ervaren. Amstelveen is natuurlijk ook een enorm rustige en veilige omgeving om in op te groeien. Op mijn vijfde ging ik voetballen bij Amstelveen, wat toen Amstelveen Oscars heette. Veel kinderen uit mijn klas voetbalden hier ook. Met schoolvoetbal waren we dan ook zo goed als onverslaanbaar. Sommige zie ik nog steeds op de club. Naast voetbal heb ik ook een tijd gejudood. Tijdens mijn middelbare schooltijd op het Nieuwer Amstel, wat tegenwoordig het Amstelveen College is, heb ik veel bijbaantjes gehad. De middelbare school heb ik als saaie tijdsopvulling ervaren, waarin ik ook niet echt energie heb gestopt. Gelukkig ben ik hier wel soepel doorheen gegaan en had ik leuke vrienden. Toen ik 19 werd en al studeerde ben ik verhuisd naar een kamer in Amsterdam.
Naast dat je recent bent gestart als voorzitter van de vereniging, ben je ook trainer van jouw oudste zoon. Je hebt hier zelf ook lange tijd in de jeugd en bij de selectie gevoetbald. Wat kun jij vertellen over jouw spelersperiode en betrokkenheid met onze vereniging?
Ik ben gaan voetballen omdat mijn broer en klasgenoten dat ook deden. Het was gewoon logisch om te gaan doen. Al in mijn eerste of tweede jaar bij de club werd ik keeper, destijds onder Hans Zwaan als trainer/coach. Mijn lichting was toevallig redelijk goed, en we voetbalden in volledige vrijheid zonder enige vorm van druk. Tenminste, zo ik heb ik het altijd ervaren. De hoogtepunten zijn toch wel bijgebleven, zoals het winnen van een district beker, maar ook kampioenschappen in de E, D en C junioren. Vele zaterdagen bracht ik de volledig dag bij de club door. Mede omdat mijn vader er dan was, maar ook omdat mijn broers ook voetbalde. Het jeugdvoetbal heeft wel iets korter geduurd omdat ik na de C junioren gelijk ben gaan spelen bij de A junioren, en toen ik A junior was ben ik bij de senioren aangesloten. Na een tussenstop bij het derde, wat ontzettend leuk was, waarvan overigens de meeste nu bij de 45+ spelen, ben ik overgeheveld naar het 2e. Zo’n stap naar een selectie is natuurlijk best imponerend, maar omdat het 2e in de reserve hoofdklasse speelde met o.a. een Spakenburg en IJsselmeervogels in de competitie en ik trainde met het 1e wat in de 1e klasse speelde, was alles elkaar natuurlijk extra imponerend. Ik realiseer mij nu dat Geert Pielage vlak daarvoor is gestopt. Eigenlijk heb ik hem daar ook opgevolgd.
Na de zomer toen ik 19 jaar was geworden en studeerde in Amsterdam ben ik overgestapt naar WV-HEDW. Ik heb hier 5 jaar in de zaterdag 1 gespeeld, wat een bijzondere periode was met ook een leuk team en o.a. een kampioenschap naar de zaterdag 1e klasse. Vervolgens ben ik weer verhuist naar Amstelveen en ben hier toen ook weer gaan voetballen. Er kwamen toen meer oud-spelers van Amstelveen terug en we werden dat jaar gelijk kampioen in de derde klasse. Na 3,5 seizoenen in de 2e klasse heb ik mij laten opereren aan mijn heup, maar helaas pakte dat minder goed uit dan gehoopt en is het revalideren nooit echt gelukt en ben daarom gestopt met voetballen. Het op lager niveau voetballen vond ik destijds minder aantrekkelijk. Nadat mijn kinderen oud genoeg waren was ik dolblij dat ik ze bij Amstelveen kon laten voetballen. Het vlammetje is toen weer volledig ontwaakt.
Ik heb Amstelveen alleen nu echt vanuit een ander perspectief leren kennen. Als speler heb ik mij alleen met het voetbal zelf beziggehouden. Dan is het ontzettend logisch dat er allemaal vrijwilligers rondlopen die het voetbal en de gezelligheid mogelijk maken, maar als ouder/trainer vind ik het echt hartverwarmend dat er vanuit liefde voor het voetbal en de club ontzettend veel mensen ontzettend veel tijd van hun leven aan de club spenderen, alleen om het voetbal en de samenhorigheid mogelijk te maken. Voor mij is dit echt een reden om meer te gaan willen doen.
De lezers weten inmiddels wat je doet voor onze vereniging en hoe jouw jeugd eruitzag. Zou je de lezers meer kunnen vertellen over wat jou bezighoudt in het dagelijks leven?
Zowel mijn vrouw als ik hebben een eigen onderneming die veel van ons vraagt. Met drie schoolgaande kinderen is het elke dag weer een uitdaging om aan alle bijkomende verplichtingen en activiteiten te voldoen. Dus onze agenda zijn altijd goed gevuld. Het voetbal is een heerlijke afleiding om echt met iets anders bezig te zijn, dan kinderafspraakjes, school of werk. In vrije weekenden en de zomer proberen we altijd met onze zeilboot weg te gaan. Ik denk dat je kunt samenvatten dat mijn agenda mij het meest bezighoudt.
In het interview met Robert Lesmeister gaf hij – terecht – aan dat ik echt eens moest langsgaan bij jou. Hij is namelijk benieuwd wat jij wil bewerkstelligen als voorzitter. En om een link te maken naar het keepen: waar zullen wij de hand van jou terugzien?
De club staat er goed voor. Het is financieel gezond, met fantastische faciliteiten, heeft een goede instroom van jeugd en mooie kern van vrijwilligers. Dit zullen wij moeten behouden en versterken. Ook is er afgelopen jaar veel ontwikkeld op voetbaltechnisch beleid wat klaar staat om verder uit te rollen.
Je zit op een vereniging voor de kwaliteit van het voetbal, de begeleiding en de gezelligheid die het biedt, daarvoor heb je alleen een leuk team, een veld, een trainer, een scheidsrechter en een positieve sfeer voor nodig. Deze positieve sfeer moet centraal staan in alles wat we doen.
In de hedendaagse realiteit wordt dit bedreigt door individualisme en consumentisme. Individualisme in die zin dat mensen hun persoonlijke ambitie of belang stellen boven het clubbelang en waarbij vrijwilligerswerk zeker niet vanzelfsprekend is. Het consumentisme vertaalt zich in die zin dat nieuwe leden denken dat ze met contributiegeld voetbalontwikkeling kopen, alsof de vereniging een voetbalschool is. Dit bedreigt de basis van onze vereniging. Hier zullen we op moeten acteren door goede communicatie en afspraken te maken met de nieuwe en bestaande leden, dit met het doel steeds meer mensen aan de vereniging te binden en waar nodig af te stoten als de wederzijdse verwachtingen niet overeenkomen. Ook zullen we extra plannen moeten ontwikkelen om meer scheidsrechters en trainers te binden. Door hier scherp op te sturen kan dit de funderingen van de vereniging versterken om zo te groeien in omvang en kwaliteit.
Daarnaast gaf Robert Lesmeister aan dat Amstelveen als voetbalclub nog wel meer voor de gehele seniorentak kan betekenen. Hoe kijk jij daartegenaan en wat zou de vereniging deze teams (meer) kunnen bieden?
Ik ben van mening dat de senioretak echt in de breedte moet groeien. Amstelveen beschikt al over fantastische faciliteiten die dit aankunnen. Kleine en grote dingen kunnen hierin bepalend zijn. Een lach in de commissiekamer of een ander team dat een scheidsrechter wil bieden.
Ik vind het nu jammer om te zien dat er op dit moment op een woensdagavond 4 seniorenteams tegelijk trainen, terwijl de kantine donker is. Uiteindelijk voetbal je ook om samen te komen. Ook al is het alleen de laatste woensdagavond van de maand dat je met zijn allen even na de training samen komt. Dit moet mogelijk zijn. Dit zijn de elementen die het geheel leuker maken om bij onze club te voetballen. Dit moeten we gaan veranderen. Daarom ben ik erg blij met een Jasper Pielage als bestuurder voor de senioren. Hij voetbalt zelf in het 5e en weet precies wat er speelt en belangrijk is. Met zijn enthousiasme kunnen we dit soort dingen aanpakken en organiseren.
Jaarlijks stromen er steeds meer jeugdleden de vereniging binnen via de Mini-Pupillen. De jeugd heeft de toekomst. Hoe zou je willen dat de volgende generatie onze vereniging ziet?
Net zoals ik de club zelf zie. Als een plek waar vele mooie ervaringen zijn opgedaan. Waar je als persoon in een positieve omgeving je steeds beter hebt leren voetballen en waar je hebt ervaren dat passie en geluk erg dicht bij elkaar liggen en elkaar kan versterken.
Bij wie zou de Kikker nog echt eens moeten langsgaan? En wat zou je van diegene willen weten?
Zowel doordeweekse avonden als in het weekend zie ik altijd Bart van Uchelen op het veld staan bij de meiden van Amstelveen. Ik weet dat hij pas later in zijn leven in Amstelveen is komen te wonen. Ik zou heel graag van hem willen horen wat hem zo aan onze vereniging bindt en of hij ook echt een doel probeert te bereiken. Ook wat de club hem nog meer zou kunnen bieden om hem te ondersteunen.
Zijn er nog andere dingen die je kwijt wil?
Niets anders dan dat ik ontzettend trots ben dat ik voorzitter mag zijn van deze prachtige vereniging en dat ik enorm uitkijk om met het bestuur, de commissies en vrijwilligers en alle leden aan de slag te gaan om nog meer ontzettend positieve en goede jaren te beleven.